Vandaag is een van de meest bijzondere dagen uit mijn leven. Een dag die ik zal koesteren. Vandaag zet ik een punt achter die kankerzooi…..letterlijk……Een dikke streep eigenlijk….. een hele, hele dikke streep ……. zo dik dat er werkelijk geen enkele mogelijkheid is dat er nog een stukje, ook al is het maar een heel klein stukje, van die kankerellende langs die streep sijpelt….. Niks, nakkes, nada, klaar…….

Oktober 2017. 
Een stemmetje in mij vertelt me dat ik het nu moet gaan doen. Niet meer uitstellen, maar NU. Een mammografie. In juni van dit jaar werd er geconstateerd dat ik drager ben van de CHEK2 mutatie. De borstkanker die in mijn familie voorkomt blijkt dus erfelijk en ik ben drager. Hoewel ik daar tot die bewuste dag in oktober nooit zo erg mee bezig ben geweest voelt het nu alsof het van levensbelang is dat ik dit onderzoek krijg. 

Niet veel later ga ik samen met mijn moeder naar het rode kruis ziekenhuis in Beverwijk en daar blijkt al snel dat ik dat onderbuikgevoel niet voor niets had. In mijn rechterborst zit een tumor. Nog diezelfde dag krijg ik de uitslag van de punctie. Diagnose: borstkanker……….
Wat er daarna gebeurt is heftig te noemen. Een malle molen, een draaikolk, een enorme bus die langs het ravijn rijdt met iemand achter het stuur die denkt dat hij in een James Bond film speelt. Maar ook…..een enorme levensles die zo in mijn schoot geworpen wordt en waar ik mee moet dealen…….en dat heb ik gedaan, ik heb ermee gedeald. Ik heb deze kankerzooi omarmt en voor een bepaalde tijd geïntegreerd in mijn leven zodat ik alles eruit kon halen wat ik nodig had om te groeien tot waar ik nu sta.

Ik besluit dat ik mijn verhaal wil gaan delen. En terwijl ik terugdenk aan de afgelopen 1,5 jaar en dit alles van me af begin te schrijven, schrijf ik opeens 1 woord verkeerd……..
Ik schrijf een woord verkeerd en de autocorrectie van mijn laptop verbeterd dat woord wat ik verkeerd schrijf in iets wat me even de adem ontneemt. Mijn hart lijkt even stil te staan en kippenvel schiet over mijn hele lijf. Tranen lopen over mijn wangen, want dit komt keihard binnen. Het woord wat daar opeens voor mij staat vat alles samen wat ik het afgelopen jaar verloor maar tegelijkertijd won…..
De autocorrectie vormt het woord “ontboezeming”.

Ont-boezem-ing….voor mij betekend dit letterlijk ‘het verliezen van mijn borsten’. 
De keuze die ik maakte toen ik hoorde dat ik kanker had was snel gemaakt, alles ging eraf, want dit wilde ik nooit meer. Dat deze keuze zo ingrijpend was kon ik toen gelukkig niet weten, maar ook dat is allemaal nodig geweest om me te brengen waar ik nu ben.
Maar ontboezeming betekent ook:
Dikke van Dale: Ont-boe-ze-ming ”uiting van wat in iemand omgaat”.
Iets wat ik de afgelopen tijd nog beter heb leren doen, maar ook mijn intentie op het moment dat ik dit verhaal begin te schrijven. 
Is het toeval dat die autocorrectie dit woord maakt? Who cares? Het raakt mij in ieder geval in iedere cel van mijn lijf en ik besef me des te meer dat dit alles voor mij een reden heeft gehad. 

Want terug kijkend op de afgelopen 1,5 jaar is er zoveel gebeurd, het is bijna niet te bevatten. Na een reeks van chemotherapieën, immuuntherapieën, en heel veel operaties kan ik zeggen dat ik een heleboel levenslessen rijker ben. En alles is anders. 

Mijn kijk op het leven, de relatie met mijn gezin, de relatie met de mensen om mij heen, mijn werk, mijn kijk op en omgang met spiritualiteit, mijn omgang met tegenslagen maar ook mijn omgang met de mooie dingen die op mijn pad komen. Dingen die ik voorheen belangrijk vond, vind ik nu niet meer zo interessant. Zaken die ik vroeger totaal niet interessant vond, zijn nu opeens heel belangrijk. In plaats van overal als een bezetene heen te fietsen om zo snel mogelijk van A naar B te komen, loop ik nu het liefst iedere dag in het bos en geniet ik daar intens van alle geuren, kleuren en prachtige dingen die de natuur mij geeft. En onzekerheid heeft plaatsgemaakt voor kracht. Zoveel kracht. Het voelt alsof ik bergen kan verzetten. 

En ik wil delen. Ik wil met iedereen delen dat iets wat in eerste instantie zo vreselijk lijkt in werkelijkheid een geschenk kan zijn. En dat is wat ik vandaag doe.

Heb het lef en omarm.