Toen ik in 2017 hoorde dat ik ziek was, ben ik meteen gaan zoeken naar dingen die mij konden ondersteunen. Dingen die mij in mijn kracht zetten. Ik vond op internet een poster met de tekst `Wake up, Kick ass` hing die in mijn slaapkamer en zette daarmee de intentie om iedere dag met die gedachten mijn voeten naast mijn bed te zetten.
Dat dit de ene dag een stuk beter ging dan de andere was te voorzien, sommige dagen waren gewoon echt super kut. Jankend op de bank omdat mijn kindjes verdrietig waren omdat mama ze niet naar school kon brengen. Dit omdat ik te moe was of omdat het simpelweg te confronterend was om op het schoolplein alle bezorgde en aangeslagen gezichten van andere ouders en juffen te zien. Radeloos en in tweestrijd door alle keuzes die ik moest maken. Want als mijn tumor 1mm kleiner was geweest, was een operatie voldoende geweest. Nu kreeg ik echter de hele package deal. Naast mijn operatie stonden er chemokuren, immuuntherapie en hormoontherapie op het programma en dat alles voor slechts 1mm met slechte cellen. Moest ik nou voor die chemokuren gaan of niet? En wat doet het met je als je 5 jaar hormoontherapie gaat volgen? Welke bijwerkingen heeft dat? En wat als ik besluit het niet te doen? Kan ik dan leven met die keuze als toch ooit blijkt dat de kanker terug komt? Ook voelde ik me soms ontzettend eenzaam. Want ondanks een huis vol bloemen en iedere dag een stapel kaarten op de mat, eindeloze liefdevolle berichtjes op mijn telefoon, wist niemand hoe ik me echt voelde en ging de wereld gewoon door, waar mijn beeld soms stil leek te staan. Ik vroeg me soms echt af hoe diep ik moest gaan voordat ik weer mocht gaan klimmen. Toch heb ik vanaf het begin geloofd dat dit alles mij iets moois zou brengen. Ik had de overtuiging dat deze ziekte niet zomaar op mijn pad was gekomen. Er werd mij een levensles in mijn schoot geworpen en die heb ik met beide armen gegrepen en omarmd.
De eerste maanden werd ik vaak geleefd. Van onderzoek naar operatie van operatie naar complicatie, van complicatie door naar een nieuwe operatie. Tussendoor een paar maanden chemo en weer verder naar de volgende operatie. De dagen trokken soms ongemerkt aan mij voorbij, een soort structurele waas. Ik leefde in mijn eigen veilige cocon, de buitenwereld was niet meer zo belangrijk, mijn herstel ging voor alles en ik was heel erg aan het zoeken…..zoeken naar mijn pad. Het bergpad dat mij naar boven zou brengen.
Steeds vaker voelde ik dat er meer nodig was dan alleen de gesprekken met mijn dierbaren, het wandelen dat ik iedere dag deed en de eindeloze pogingen me iedere dag zo goed mogelijk te voelen. Er moest iets gaan gebeuren. Ik wilde actie.
Ik besloot dat ik een week alleen weg wilde. Een week nadenken op een plek waar niemand mij nog kende. En, omdat ik 10 kilo zwaarder was geworden door onder andere de chemokuren, zocht ik een manier om mezelf te motiveren deze weer kwijt te raken. Ik wilde me letterlijk en figuurlijk verlichten.
Ik boekte een detox-week op Ibiza*. Wat daar gebeurde is bijna niet in woorden uit te drukken, maar het was daar waar alles begon te stromen. Ik leefde deze week op sappen en soepen, bestaande uit enkel groenten en fruit. Ik kwam in een groep mensen die ik niet kende, waarin iedereen op zijn/haar eigen manier een inbreng gaf aan deze bijzonder week. Overdag liepen we in stilte naar de dichtstbijzijnde baai. De heerlijke geuren en prachtige kleuren in ons opnemend, mijmerend over alle dingen die ons overkwamen. We dobberde daar in het heerlijk koele water terwijl we praatten over de, soms heftige, dingen die we meemaakten in ons leven. We deden iedere dag aan yoga en met dank aan Dave*, de meest bijzondere yogaleraar die ik ooit heb ontmoet, kwamen mooie maar soms ook hele heftigste emoties los tijdens of na die lessen. Ook heb ik ervaren wat voor impact je ademhaling op je kan hebben door een ademhalingssessie waarbij allerlei (oude) blokkades werden losgemaakt. ‘s Avonds, na een heerlijke massage of schoonheidsbehandeling, lagen we met z´n allen op de stenen die nog warm aanvoelden van de zon, te kijken naar de hemel die langzaam zijn kleur veranderde door de schemer die insloeg. Naarmate de eerste sterren verschenen werden onze gesprekken intiemer en ervaarde ik een intens gevoel van geluk. Het was life changing een soort spiritueel openkraken van mijn hele hart en ziel en eenmaal terug voelde ik mij als herboren, een nieuw mens. Dit was precies de basis die ik nodig had om dat bergpad verder te kunnen klimmen. Mijn bergschoenen aan en gaan!
En dat heb ik gedaan. Ik ben me steeds meer bewust geworden van de dingen die belangrijk voor mij zijn. Ik begon te luisteren naar mijn lichaam en het lukte me steeds beter te voelen wat ik nodig had om zowel fysiek als mentaal het beste uit mezelf te halen. Ik begon me nog meer te verdiepen in voeding en bezocht verschillende (alternatieve) zorgaanbieders die mij meer en meer inzichten gaven over dat wat het allerbeste is voor mij en mijn lijf. Ik sliep beter, mijn huid begon te stralen en………de kilo’s verdwenen als sneeuw voor de zon.
Er zijn zoveel mooie dingen in het leven, je moet er alleen wel voor openstaan ze te zien. Dat kun je, wat mij betreft, alleen als je accepteert dat wat je krijgt, hoe zwaar ook, een cadeau is. Als ik geen kanker had gekregen was ik toen niet naar Ibiza gegaan en had ik die enorme transformatie (nog) niet kunnen maken. Ik had een inzicht nodig, ik moest wakker worden geschud. Dat is gelukt en daar ben ik onwijs dankbaar voor! Inmiddels zijn er nog zoveel meer prachtige dingen op mijn pad gekomen. Maar daarover later meer.
* met dank aan Dave Heijmans
*met dank aan Monique Laurenssen