De wind door mijn haren, auto´s, brommers, fietsers, overal om mij heen. De geur van vers bereide (afhaal)maaltjes, het gonzen van pratende en lachende mensen als ik langs de overvolle terrassen kom. Met mijn vliegende mier sjees ik door de stad. Ik woon net samen in Amsterdam en heb deze majestueuze zwarte fiets van Jasper gekregen als welkomstcadeautje. Hij doopte hem al snel om tot de vliegende mier, zo zwart als hij was en zo snel als ik ermee door de stad vloog.
Prikkels….overal waar ik keek, rook, hoorde, voelde……allemaal van die heerlijke prikkels, je zintuigen open en gaan. Lekker opgaan in die mensenmassa’s, anonimiteit, wegdromen bij wat voor verhalen er allemaal achter die mensen schuil zouden kunnen gaan. En alles was 1 groot feest, lekker zorgeloos ook. Niet denken maar doen.
Toch brachten die prikkels ook heel veel onrust. Ik miste het soms dat ik mezelf niet even terug kon trekken, pogingen daartoe mislukte vaak. Alles in mijn lijf stond aan, en gas terug was eigenlijk geen optie. Ik had die prikkels nodig, de adrenaline knalde door mijn vaten. Ik was verslaafd aan dat gevoel. En denderde voorbij alles wat ook maar een beetje in de buurt kwam van me slecht voelen.
Tot wij verhuisden naar Bakkum. Mijn omgeving veranderde en, doordat ik ziek werd, (zie eerdere blogs), begonnen mijn behoeftes ook te veranderen. Waar ik eerst verlangde naar elke dag iets nieuws, wilde ik nu vooral rust en regelmaat. Waar ik voorheen het liefste elke dag mensen om me heen had, was ik nu het liefst alleen of met mijn gezin. Waar ik eerder met mijn fiets door de straten vloog, liep ik nu steeds vaker mijmerend door het bos. Gedachten de vrije loop laten. Gewoon even helemaal niets, alleen de ritmische bewegingen van mijn voeten en benen, het geluid van de vogeltjes, de geur van de afgevallen bladeren en de wind op mijn huid. De behoefte aan dit gevoel werd steeds sterker. En de adrenaline verslaving ging over in het verlangen naar lopen.
Ik liep iedere dag. Hoe slecht ik mij ook voelde, ik had in ieder geval 1 doel die dag, en dat was lopen. Soms waren het hele kleine stukjes, maar meestal ongeveer een uur. In het begin stond ik nog niet zo stil bij het werkelijke gevolg van wat ik deed, maar al snel besefte ik mij dat wandelen zoveel meer is dan je ene voet voor de andere zetten. Het is helend, een soort meditatie, het werd mijn medicijn. Mijn energiepeil ging, ook na mijn chemo´s en operaties, iedere keer heel snel omhoog. Ik voelde mij beter dan ooit tevoren ondanks alles behandelingen. Ik sliep beter. Ik herstelde sneller. Mijn hoofd was na zo´n wandeling heerlijk helder en leeg. Ik vond er letterlijk mijn rust en evenwicht. Iedere dag weer. Daar waar ik voorheen vooral over mijn gevoel heen denderde, er voor weg vloog, het zover mogelijk weg probeerde te stoppen, leerde ik daar nu naar te luisteren. Ik leerde het, in plaats van weg te stoppen, juist aandacht te geven. En wat er toen gebeurde was bijzonder te noemen….de hevige emoties en gevoelens, die soms uit het niets verschenen, verdwenen daardoor bijna net zo snel als dat ze kwamen. Dat is toch bizar? Gewoon even een rondje lopen, even de rust opzoeken, luisteren naar wat je lijf je wilt vertellen en dan pas weer door. Het is zo simpel!!
Inmiddels is er bijna 2 jaar verstreken sinds de dag dat ik begon met lopen en het verlangen is nooit meer weggegaan. Overal, ook als ik een weekend weg ben, op vakantie in een vreemde omgeving of waar dan ook…. Iedere dag trek ik mijn wandelschoenen in ieder geval 1 keer aan. Even dat momentje voor mezelf en ik kan weer bergen verzetten?